Soccer-mom rambles

Hollendingar er óskaplega vanafastir og eiga erfitt með að skilja venjur annarra. Hér er venjan að allir taka samlokur með sér í vinnuna (bara með einu áleggi – skinka og ostur á sömu samlokuna er óþarfi og dýrt) og fara svo í mötuneytið með sínar samlokur og kaupa sér súpu og mjólk. Ég er komin með alveg upp í kok á öllu þessu brauði og er löngu hætt að kaupa súpuna (sem er yfirleitt of sölt), þ.a. ég minntist á það við mína yfirmenn hvort ég mætti ekki kaupa mér örbylgjuofn (fyrir mína peninga) og setja inn í kaffihornið okkar. Svarið var þvert nei – það er ekki pláss fyrir svoleiðis vitleysu! Ég má heldur ekki hafa örbylgjuofn á skrifstofunni minni vegna eldhættu. Ég reyndi að útskýra það að ég hef ekki alveg efni á því að kaupa mér 5 evru mat á hverjum degi og að brauð sé ekki alveg það sem mig langar í öll hádegi, þ.a. ég vildi gjarnan geta tekið með mér afganga kvöldsins áður og hitað mér í hádeginu (ekki að það komi þeim við hvað ég ét). Viðmótið sem ég fékk við því var “getur þú bara ekki étið brauð eins og allir aðrir?”.

Ég gafst upp á þessu stríði, enda ekki gott að hafa nornina upp á móti sér út af svona smámálum. Ég fór því í hverju hádegi og skimaði mötuneytið eftir einhverju hollu, en endaði yfirleitt með því að kaupa mér grillaða samloku eða rándýrt pasta. Jú jú, það er víst salatbar hér, en allt grænmetið er annað hvort syndandi í ediki (ojbarasta) eða löðrandi í majonesi. Ég byrjaði því að fitna aftur og fór að taka eftir bjúg í fyrsta skipti á ævinni – ég fékk ekki einu sinni bjúg á meðgöngu!

Eitthvert kvöldið í síðustu viku sat ég við kvöldverðarborðið með Þóri og Valda og minntist á þetta stríð um hádegisverðinn. Þórir viðurkenndi það að hann væri nú sjálfur orðinn soldið leiður á brauði endalaust og við fórum að spá í hvað við gætum gert. Talið barst að því þegar við vorum á danska kúrnum um árið (10kg fuku á 10 vikum!!) og hversu vel okkur leið á þeim tíma. Það var því ákveðið að við Valdi ættum að raða saman 12 matseðlum með fjölbreyttu matarræði og gera ráð fyrir því að hafa alltaf salat með kvöldmatnum (Ég geri undirsíðu með því þegar allt er tilbúið). Á meðan við erum að elda kvöldmatinn skerum við aukalega grænmeti í nesti fyrir okkur Þóri og setjum í box. Við ætlum líka að hætta að kaupa sósur og gerum nú allar sósur sjálf með jógúrti, léttmajonesi og allskonar kryddi. Sterkt plan

Í gær var fyrsti dagurinn minn með “nýja nestið”. Ég hafði smurt mér eina samloku með kæfu og var með salat og gulrót með, ásamt dýrindis hvítlaukssósu. Þegar ég var búin að fá mér nokkra munnbita tók ég eftir því að einum vinnufélaga mínum var starsýnt á boxið mitt. Eftir smá stund kom spurningin: “Eet je dan geen avondseten?”

Orðafjöldi: 496

Ég hef áður viðurkennt það að hafa gaman að hvers kyns raunveruleikaþáttum. Ég nýti mér dálæti Hollendinga á þessum þáttum og horfi mikið á hollenskar útgáfur enskra og bandarískra hæfileikaþátta, þ.á.m. "So You Think You Can Dance". Litlu elskurnar mína deila þessum áhuga mínum á dansþáttum og ég er farin að taka upp þessa þætti og sýna þeim þegar þau hafa hagað sér einstaklega vel og eru dugleg að fara í náttfötin á kvöldin.

Í gær voru þessar elskur eldsnöggar í náttfötin og komu sér þægilega fyrir upp í sófa til að horfa á dansinn. Eftir fyrstu kjaftatörn kynnanna var ég vinsamlegast beðin um að spóla bara framhjá þessu leiðindafólki og sýna bara skemmtilegu hlutana. Áður en ég vissi af voru þau komin upp að tækinu, rýndu í hreyfingar dansaranna og tóku til við að apa eftir þeim:

Mér sýnist ég þurfa að fara að taka þessi náttföt hans Árna úr umferð...

Þessa færslu vantar 48 orð upp á 200 orðin - enda örblogg...

Það var svo erfitt að koma sér aftur í vinnu eftir svona fína helgi – sérstaklega vitandi af Þóri heima með krökkunum. Nýja verkefnið hans byrjar á morgun, þ.a. hann var í fríi á föstudaginn og í dag. Ég slapp því við búðarferðina á laugardaginn af því hann sá um það á meðan krakkarnir voru í skólanum – þvílíkur lúxus!

Árni fór að keppa á laugardaginn (á sama ókristilega tímanum og venjulega) og stóð ég við hliðarlínuna, skjálfandi af kulda, þegar litli stubburinn minn skoraði fyrsta markið sitt í alvöru leik. Hann var í skýjunum – og ekki skemmdi það fyrir að þeir unnu leikinn 3-0 (sem er mjög sjaldgæft).

Hafandi allan laugardaginn framundan – þökk sé matarinnkaupum föstudagsins og ókristilegum tíma fótboltans – ákvað ég að gefa krökkunum allan minn tíma (tjah, fyrir utan 10 mínútur stöku sinnum til að skipta í þvottavélinni). Við Iðunn lituðum og spjölluðum og Árni æfði sig í lestri á íslensku. Við Iðunn fórum líka í “hlaupa-hjóla túr” þar sem Iðunn hjólaði eins hratt og hún gat og skríkti yfir blásandi stórhvelinu sem reyndi að hlaupa með henni.

Þegar börnin nenntu ekki leika við mig lengur ákváðum við Þórir að byrja á verkefni vetrarins: Barbíhúsi handa Iðunni. Ég var búin að eyða nokkrum kvöldum í að hanna húsið í Google-sketch forritinu og við vorum búin að kaupa allt efni, þ.a. nú var komið að því að hefjast handa. Vel dúðuð settum við allt upp í bílskúrnum (sem var tekinn í gegn um síðustu helgi) og sneiddum niður spýtur í grindina að húsinu. Í gær boruðum við svo göt á vel útpælda staði og límdum saman með pinnum, þ.a. úr urðu 6 stykki 30x61 cm rammar. Næst á dagskrá er að Þórir kaupi það sem þarf í raflagnir hússins... Nánar um þetta verkefni þegar allt er tilbúið – en þá verður kennslublogg í boði TimmerTeam Örnu og Þóris :D

Alexandra kíkti til okkar í heimsókn á laugardaginn og var hjá okkur yfir helgina. Þórir fékk húsið síðan útaf fyrir sig á meðan ég fór með AuPairunum mínum (Alexöndru og Valda) í bíó á laugardaginn. Eins og gengur þegar Alex er í heimsókn var mikið kjaftað og mikið slúðrað, þ.a. ekki leiddist mér þessa helgina.

Næsta föstudag ætla ég í búðina eftir vinnu – og stefna á aðra svona skemmtilega helgi með krökkunum.

Orðafjöldi: 380

Undanfarnar vikur (og eiginlega mánuði) hef ég setið námskeið í vísindaskrifum. Það kom sér einstaklega vel þar sem síðastliðinn mánudag sendi ég fyrstu fræðigreinina mína inn til tímarits (krossa putta takk!) en fyrsta útgáfa þeirrar greinar var rituð í júní 2009!!! Ég ætla að vona að þetta verði ekki meðaltalið hjá mér... Nóg um það og aftur að námskeiðinu: Einn kennaranna var stórmerkilegur Ameríkani, sérfræðingur í sálfræði (eða eitthvað svoleiðis) og einstaklega pródúktívur greinahöfundur. Hann hefur yndi af því að senda álitsgreinar og hakka í sig rit annarra... Þessi stórmerkilegi Ameríkani reyndist líka stórskemmtilegur fyrirlesari og fullur af fróðleik um aðferðir til að losa sig við hið ímyndaða "writers block". Ein þessara aðferða greip mig og hefur verið að lulla í hausnum á mér síðan í sumar: Skrifa að minnsta kosti 200 orð á hverjum degi - og helst að byrja daginn á þessum 200 orðum. Hann átti líka stórskemmtileg komment, t.d. "Date your sentences - don't get married to them". 

Eftir þetta blessaða námskeið hélt ég áfram að fínpússa mínar greinar og skrifa tillögu að næstu rannsókn. Hvort ég hafi náð 200 orðum á dag veit ég ekki, en ég skrifaði þó eitthvað eða editeraði á hverjum degi. Nú er svo komið að fyrri greinin er innsend ( vúhú!!) og seinni er í innri yfirferð hjá Evrópsku Lyfjastofnuninni (fékk stórmerkilegan Austurríkismann til að vinna hana með mér - ) þ.a. við tekur lestur - og mikill lestur þar að auki. Hvernig fer ég þá að því að skrifa mín 200 orð á dag?

Jú, ég á þetta blogg - en þarf maður ekki alltaf að vera svo sniðugur þegar maður bloggar?!? Þvílíka pressan að fólk lesi þessa þvælu og maður þarf endalaust að passa sig á að vera "politically correct" og skrifa rétt og ekki sletta á útlensku...

Kunningjakona mín fluttist fyrir tæpu ári síðan til Japan - fékk æðislegt tækifæri í gegnum okkar gamla vinnustað. Ég stend mig að því að fylgjast með henni á hennar bloggi - öfundast soldið og bera okkur saman. Við höfum báðar barist við fitupúkann árum saman (ég með nokkuð minni árangri en hún ), við höfum sömu menntun, börn á svipuðum aldri og báðar rifum við fjölskylduna upp með rótum til að flytjast til útlanda (O.K. ég er bara í Hollandi - en það er samt dýrt að fara til Íslands). Þessa dagana er hún mikið að velta fyrir sér til hvers hún sé að blogga - les fólk þetta yfir höfuð? Á hún ekki bara að sleppa þessu? ... Sem betur fer ákvað hún að halda áfram og bara hugsa um sjálfa sig, manninn sinn og börn við sín skrif - þetta eru minningarnar þeirra um dvölina í Japan, uppvöst barnanna og dýrmætt fyrir þau í framtíðinni að geta lesið þetta.

Ég er að spá í að taka mér hana til fyrirmyndar - í bloggi sem öðru - og halda þessu bloggi sem dagbók fyrir okkur. Engin skrif um pólitík, kreppu eða komment á fréttir! Bara dagbók fjölskyldunnar við Stjörnuepli á Háasandi - og ná þannig mínum 200 orðum á dag!

Þessi færsla er 510 orð.